Op zaterdag 23 maart stonden de mannen van hekkensluiter LSVV 4 klaar voor een wedstrijd tegen UVS 5, de nummer 9 van de competitie. Op papier een wedstrijd met perspectief maar zeker niet gemakkelijk aangezien de vorige editie van deze kraker uitmondde in een 4-3 nederlaag. Deze uitnederlaag zal zeker voor teamgenoot én bestuurslid Rik Passchier een bittere nasmaak hebben, aangezien deze vedette in die wedstrijd aan de noodrem trok en niet alleen een penalty veroorzaakte, maar ook met een rode kaart het veld moest verlaten. Wij spraken Passchier vlak voor de wedstrijd en vroegen hem naar zijn herinneringen. “Ja, ik weet ook niet waar het die wedstrijd misging. Het werd zwart voor mijn ogen en ik kon alleen maar denken: tot hier en niet verder. Jammer dat het dan zo moest lopen. We zullen deze wedstrijd scherper en vooral slimmer moeten zijn.” Coach Kuijsten kon dit beamen en stuurde de mannen het veld in met een aanvallende 4-3-3 formatie om zo de opbouw van UVS te verstoren. Nadat de spelersbus van was gearriveerd en de warming-up erop zat, was het eindelijk tijd voor het fluitsignaal van de scheids. Game-on.
In de eerste periode werd al snel duidelijk dat beide teams vol voor de punten speelden en er werd bij vlagen attractief voetbal gespeeld. LSVV combineerde er op los met creatieve aanvallen tot gevolg maar ook UVS kwam er af en toe gevaarlijk uit: hun gevaarlijkste aanvallen ontstonden vanuit de lange pass richting de creatieveling Mohammed. De defensie van LSVV wankelde en vanuit zo’n zelfde lange pass werd het uiteindelijk 0-1 voor UVS. De mouwen werden opgestroopt en LSVV werd steeds gevaarlijker. Zo’n 10 minuten later passeerde Eduard Bosch zijn directe tegenstander en zag hoe Maarten Smit op de zestien klaar stond. De laatstgenoemde kapte zijn tegenstander uit en kon aanleggen voor de 1-1. Het publiek stond op de banken en Visser schreeuwde nog maar een keer dat dit een finale was. Even later mocht het publiek alweer juichen: het middenveld van LSVV combineerde met een Barca-achtige precisie en Smit kon de bal meegeven naar eindstation Eduard die niet faalde: 2-1. Euforie.
Een ogenblik later gebeurde iets wat we in de vorige editie ook mochten aanschouwen. Creatieveling Mohammed passeerde Passchier en de verdediger trok aan de noodrem en schopte Mo bijna doormidden. De scheids kon niet anders dan de bal op de stip en dit cadeautje werd dankbaar uitgepakt door de 2-2 binnen te kegelen. Het werd echter nog erger want even later werd er alweer gescoord vanuit een steekpass. 2-3. Ontgoocheling. De scheids floot voor de rust.
Na de thee stond er een heel ander LSVV dan voor de rust. Alle duels werden gewonnen en de defensie stond als een huis. UVS kon zich niet onder de druk uitvoetballen en het was dan ook wachten op de 3-3. Die kwam van de schoen van Eduard Bosch. Nadat hij gelanceerd was, kwam de bal in de kluts voor zijn voeten en schoof dankbaar binnen. De kansen bleven komen en Jesse maakte wellicht het mooiste doelpunt uit zijn carrière: door eerst over de bal heen te maaien, was de hele defensie van UVS uit haar positie en hierdoor kon Jesse de val tergend langzaam binnenschuiven. 4-3. Een comeback van een jewelste. Ietwat later kon Smit aanleggen voor de 5-3 maar de centrale verdediger van LSVV was geïnspireerd door Passchier en dacht: tot hier en niet verder. Penalty. Amel. 5-3. De wedstrijd was definitief in het slot gegooid maar Eduard wilde toch nog even zijn hattrick verzilveren. Via een slalom door de defensie van UVS kon hij de bal rustig binnentikken. Het eindsignaal klonk en de spelers waren euforisch.
Na de wedstrijd spraken wij met Jesse Doornenbal. “Bizarre wedstrijd! We hebben zoveel strijd geleverd en meer dan verdiend gewonnen. Ik dacht dat ik vorige week al mijn mooiste treffer had gemaakt, maar om hem zoals vandaag binnen te kegelen had ik natuurlijk nooit durven dromen. Fantastisch.” LSVV koerst verder en is nu los van de laatste plek. Over een week wacht de koploper alweer en wie weet kunnen de roodhemden een megastunt waarmaken.