LSVV3 tegen SJZ, een uitwedstrijd op veld 2 met een strakblauwe lucht en zomerse temperaturen in september. Dan weet u het wel, iedereen hoopt dat de naastgelegen koeienboer zijn rondje heeft gereden om het veld te besproeien. Niemand op SJZ wist alleen waar de beste man uithing. Het gerucht ging dat hij in een Brusselse buitenwijk was verdwaald omdat je kennelijk daar met vuisten op tafel moet slaan. Conclusie: gortdroog gras waar de bal sneller stilviel dan op het zand van Scheveningen.
Het technisch hart van LSVV3 bleek ondertussen het moderne voetbal nauwgezet te volgen. Winnaars, die beheersen meerdere systemen. Dus trad het derde na successen in de 5-3-2 aan in het klassieke 4-3-3. Het had het begin van een voetbalsprookje kunnen zijn. Maar of het lag aan het wandeltempo, een brakke Johanan, de kersverse praeses op de bank of aan Gerrit, die vooral aan dit stukje schrijven dacht, het begin was verschrikkelijk. Vooral het middenveld had het lastig, want als je je man laat lopen staat er niet automatisch een back én een doorgestapte centrale verdediger klaar om je te helpen. Dat was wennen.
Het werd dan ook snel 1-0 door een spits die een draaicirkel had van die boer in Brussel en kort daarna na een weergaloze krul in de kruising door een verdwaalde middenvelder zelfs 2-0. Gelukkig was daar eerst een drinkpauze en toen Kasper. Die had net een dure cursus leading by example gevolgd en klapte zo hard een duel in dat hij wel de bal won maar ook zijn enkel dubbelklapte. Het was precies de grinta die de ploeg nodig had. Na puik werk van Ginkel werd op rechts Tilman gevonden die, terwijl SJZ op hem afstormde, rustig bleef kijken en zag dat Smit meters vrij stond in de 16. Een simpele pass en het was 2-1. Kort daarop brak de linksbuiten van SJZ, de enige speler die in een Leidse kroeg niet zou opvallen, door en kapte eerst Ginkel en toen Gerrit uit. Niek stond aan de grond genageld: 3-1. Thomas keek ernaar en dacht er het zijne van. Johanan had inmiddels door dat die spits niet alleen heel traag draaide maar ook de middenlijn amper overstak. Het was het begin van een hoop lange crosspasses op de enige die vanaf het begin content was in 4-3-3: onze Ed. Stoomtrein Thomas en hij combineerden goed en zo werd het vlak voor rust nog 3-2.
Na de rust kantelde het wedstrijdbeeld. “Wij kunnen echt beter voetballen dan dit, gasten!” En zo was het. Victor en Lennart gingen sleuren en wonnen vanaf dat moment vrijwel alle duels en Smit bleek opnieuw dé marathon-man. Onvermoeibaar jaagde hij door en leidde daarmee ook de 3-3 in, die hij zelf versierde na een assist van Victor. Ed bleef maar lange ballen krijgen maar in de afronding ontbrak steeds net een stukje of lag de keeper in de weg. Ondertussen was ook pinchhitter Koen binnen de lijnen. Die is zo zakelijk dat ie alleen de tweede helft aanwezig was, in een oogwenk alweer in de auto terug zat naar zijn geliefde Den Haag maar ondertussen wel gewoon de 3-4 had geprikt. Grote klasse, assist van Smit. Het werd nog even spannend toen achterin Ids werd weggezet wat leidde tot een 1 op 1. Niek was bij de les en wist met een uitschuifvoetje zijn doel te beschermen. Daarna volgde een tweede 1 op 1 kans na een goede steekpass die verkeerd werd ingeschat. De spits was bij kennis maar onze keeper gelukkig ook. Die wist de bal nog net te toucheren en zo dat Gerrit hem van de lijn kon lopen. Het was de laatste stuiptrekking van SJZ. Een mooie vrije trap van Moz werd nog gepakt en ook enkele corners brachten geen verandering op het scorebord. Ids was onvermoeibaar op rechtsback en het veld bleef daardoor groot. Daar hadden de boeren geen kaas van gegeten. Zo snel werd er hier alleen pils gekanteld. De scheids, die vrijwel foutloos was, floot toen maar af en het hartverwarmende Bloed aan de Palen klonk door de polder. 3 punten in de tas en in 4-3-3 heel veel veerkracht getoond: een veelbelovende start van de competitie!