Afgelopen dinsdag startte LSVV 8 (concepttitel voor één van de twee nieuwe LSVV-selecties) haar oefenreeks tegen het inmiddels gerenommeerde 6e elftal van dito club. In een wedstrijd vol passie, spreekkoren en vooral afzichtelijk voetbal was er hulp van buitenaf nodig om een winnaar aan te wijzen.
Terwijl het ensemble van teamoprichter Kuijsten nog nat achter de oren was van de oprichting stond het op deze zwoele zomeravond direct een zware kluif te wachten. Als tegenstander met gemiddeld toch al anderhalf jaar voetbalervaring kon het 6e niet als makkelijke horde worden beschouwd. Zelf dekte de ploeg van Heystek zichzelf al voor de wedstrijd in door de pot op social media als “afscheidswedstrijd” van overstapper Figitakis te bestempelen. Dat menig speler op het veld het risico liep elkaar doordeweeks in dezelfde sociëteit tegen het lijf te lopen, zorgde desalniettemin voor de nodige strijdlust.
Nadat de opstelling met behulp van elf flesjes bier was toegelicht draafden de heren het veld op om in de late avondzon het kunstgras om te ploegen. Scheidsrechter Janssen was speciaal vanuit het 4e ingevlogen om de titanenstrijd in juiste banen te leiden, vergezeld van zijn cornervlaggen en de niet-te-missen kaarten. Hoewel beide elftallen eerder als modder- dan vlaggenschepen zouden moeten worden aangemerkt, was de publieksschare beduidend groter dan die van het heilige Eerste Elftal op menig zaterdagmiddag. Het eerste pintje werd geopend, het fluitsignaal klonk, de wedstrijd was op weg.
Een grondig gebrek aan structuur in de defensie van Acht leidde al vroeg in de wedstrijd tot een grote kans voor nieuwkomer Schippers. De nieuwe aanwinst van Zes bedacht zich geen seconde en bewees direct zijn meerwaarde door de 1-0 tegen de touwen te jagen. Acht gedesillusioneerd, Zes op rozen. Al snel werd voor gezichtsverlies gevreesd. Deze angst werd groter toen Belder enkele minuten later de 2-0 afdrukte, tevens zijn laatste wapenfeit. Na een jaar lang het team in zijn eentje gedragen te hebben, begaf zijn rug het en mocht hij op de bank een biertje komen drinken. Het Achtste begon zich te herpakken en nog voor de thee schoot routinier Visser van afstand raak.
Na rust nam de hectiek toe. Honing hing als vanouds over de boarding (“ik ben niet braaaak”), Kuysten was het zat om lijdzaam toe te kijken en bracht wat creativiteit in het spel (lees: totale lak aan de tactiek) en een voorzet van Van der Vlist waaide binnen: 2-2. Hoewel keeper Blok de tweede helft meer muggen heeft geraakt dan ballen, moest hij nog stevig optreden om de gelijke stand vast te houden. Op een snelle vrije trap van Zes had hij echter geen antwoord, maar scheidsrechter Janssen redde hem door te stellen dat de bal niet stil lag en derhalve het doelpunt af te keuren. Dat laatstgenoemde na de wedstrijd toevallig een kratje van Acht zou ontvangen, staat hier natuurlijk volledig los van.
Met nog slechts enkele minuten op de klok leken beide partijen af te stevenen op een gelijkspel. Terwijl de sprintjes minder fel werden dan aan het begin, nam de organisatie van Acht juist toe. Smit kreeg een opleving, zette buiten de zestien een dribbel in en werd door Thomas geen strobreed(veld) in de weg gelegd. Keeper Rietvink probeerde het kwaad nog te voorkomen, maar had geen antwoord op het rollertje van de spits. Na de 3-2 doofden de lichten op het veld en hadden de teams geen andere keuze zich richting de derde helft te begeven. Hoewel de afgekeurde goal nog in lengte van dagen zal worden bediscussieerd, waren beide partijen het over één ding unaniem eens: dit moeten we vaker doen!