Een kwartiertje was het heel gezellig op de Bloemerd: papa’s en mama’s babbelden er gezellig op los, trainer Paul zat er gemoedelijk bij in de dug-out en de arbiter van dienst hobbelde vrolijk over het rubbergranulaat. Maar om Loos er nog maar eens bij te halen: je kunt niet altijd zes gooien. En och. Je hoefde niet bepaald metereoloog te zijn om aan de wolken af te lezen dat de zonnestralen voor de Leiderdorpers de verkeerde kant op trokken.
Na 15 minuten las het scorebord een voor RCL ogenschijnlijk comfortabele 2-0. De return van Tesla Tiggelaar – rechtstreeks met rolkoffer – was mentaal in het koppie van de spelmaakster zelf nog niet helemaal geland, maar de kansen spraken al boekdelen. Amesz, Verara, Post – eigenlijk liet niemand zich onbetuigd. Maar boven alles: de systematiek liet zich lezen als een IKEA-handleiding. Angenent, Loos, Tankink, Rietveld en Stel hadden de zaken op orde. Van Haga (met een beetje hulp), Frasa en Amesz idem dito. En dus zaten oefenmeester Jelles en assistent Cnossen er net zo gemoedelijk bij als de gastheer. Kwestie van geduld.
Vlak voor rust punterde Tiggelaar eindelijk de aansluiting op het scorebord. Tegenvaller was vervolgens het geblesseerd uitvallen van Amesz, maar Reints viel sterk in. Maar het echte verschil lag in handen van Dames 2-captain Frasa: kapbeweging links, steekpass rechts, balletje terughalen. De arme dorpelingen kregen er gewoon geen grip op. Teken aan de wand: alle drie de treffers van de biancarosse vielen uit een dieptebal van Frasa. De blonde roeister steeg boven zichzelf uit en wees de thuisploeg daarmee eigenhandig de weg naar de kleedkamers. 2-4.
Met de derde helft werd vervolgens in stijl het nieuwe jaar ingeluid. Dames 1 in de sociëteit van NSL, Dames 2 in die van Catena. Verwarrende dresscodes alom, het beruchte schoenenwissel-incident, loodzware speeches, Vic achter de bar en het weerzien met de heren van Jong LSVV in – where else? – de kroeg De Kroeg. We zijn officieel weer los.
