We zouden hier best willen schrijven over de spectaculaire tweede officieuze opening (na het Oliebollentoernooi) van 2018, maar laten we niemand voor de gek houden: zowel binnen de contreien van het illustere Vierde als het vloggende Zesde is er nog wel werk aan de winkel. Met een hoog flipperkast-gehalte en – door chronisch gebrek aan conditie en in sommige gevallen wil – steeds groter vallende gaten tussen de linies, legden beide partijen een pot voetbal op de mat waar de honden natuurlijk geen brood van lustten. Maar mooi was het wel.
Ambiance! Je kunt veel zeggen over de voetbalkwaliteiten – verstand van PR hebben ze wel. De massaal toegestroomde supporters lieten zich bijna 90 minuten lang horen met oorverdovende steunbetuigingen, met name gericht aan het adres van het Zesde. En niet zonder resultaat, zeg! Binnen 4 minuten kopte ‘Baas’ Belder de underdog verrassend op voorsprong uit een panklaar afgeleverde hoekschop. Captain Passchier uitte vloekend en tierend zijn ongenoegen – al doet ‘ie dat ook als daar geen aanleiding voor is – en spoorde zijn droomploeg aan nu écht het bed uit te stappen (“We winnen hier minimaal met 4-0, anders schaam ik me kapot,” zo had de immer aanwezige El Ganzo nog geroepen in de catacomben).
Té luid of niet – de aanvoerder kreeg ze wel in het gareel, al dan niet geholpen door routinier en clublegende Vos, die bij tijd en wijle zichzelf voortreffelijk wakker excuseerde. Aan de andere kant liet de ploeg van Heijstek de boel ook wel gruwelijk uit de vingers glippen: met name eeuwige beloftes Goudzwaard en Van Buuren mochten vrolijk rondpingelen, en regen de doelpunten nog in het eerste bedrijf in alle kalmte aanéén. Ruststand: 3-1. Nog noemenswaardig: de vurige duels tussen Parlevliet (rechtsback Vierde) en De Mooij (linksbuiten Zesde) – nèt niet kaartwaardig, immer op het randje, en alles op volle sprint. De neutrale kijker werd verwend.
Een tierende Heijstek in de kleedkamer, supersub Van Nieuw Amerongen die het trainingspak uittrekt en de ijdele schoentjes oppoetst, en een brommende Van Duijn over “het laten lopen”: voor de Facebook-volgers van LSVV 6 bekende taferelen bij de thee dus. De tweede helft werd er in ieder geval niet minder op – de ploegen hielden elkander ditmaal beter in evenwicht, en het vuur werd nog eens flink aangewakkerd door enkele schitterende schwalbes. Absoluut Oscar-waardig materiaal van met name Van Buuren (zijwaartse draai in de lucht, grijpen naar de enkel) en Belder (nog twee vertwijfelde passen ná het contact, dan toch de val, de goed-getimede resolute blik naar de arbiter en vervolgens het hartgrondige en over het veld weerkaatsende “Nee, toch!?” naar de leidsman). Schitterend!
Slechts twee doelpuntjes resteerden in het tweede bedrijf (eindstand: 5-1), maar man, wat is studentenvoetbal toch fraai. Voor herhaling vatbaar, zo’n titanenstrijd.