LSVV 4 verlegt de lat – Waarom met elf als het ook met acht kan?

Na een bewogen seizoensstart heeft heeft het befaamde LSVV 4 zichzelf weer eens overtroffen. Uit sympathie voor hun tegenstander startten zij afgelopen zaterdag met acht man in de basis, om er vervolgens alsnog met een 1-5 overwinning vandoor te gaan.

“Voorschoten ’97 uit, altijd lastig.” Dat is wat de coach van LSVV 4 zou hebben gedacht. Het geval is echter dat laatstgenoemde ontbreekt, dus zo vertrok het team zaterdagmiddag met ongekend optimisme richting de onderburen. Op vedette Vos na, die pas onder de warming up al scheldend op zijn vriendin arriveerde, was iedereen ruim op tijd en werd de warming geroutineerd afgewerkt. Visser schoot de keeper kapot, Passchier hengelde ballen uit de sloot en van Buuren probeerde een opstelling te verzinnen. Wat echter het meest opviel bij Voorschoten was de professionele sfeer die er rond de tegenstander hing. Naast het feit dat zij doordeweeks waarschijnlijk wel gewoon op een half veld konden trainen, leverden zij ook nog eens een gepassioneerde KNVB-scheidsrechter aan. Dit alles in tegenstelling tot de bezoekers, die bij gebrek aan capabel voorzitterschap het veld op woensdag moeten delen en daarbovenop regelmatig in de steek worden gelaten bij thuiswedstrijden door “de scheids van het derde.” Nadeel was wel dat de profi scheids al snel door het gebrekkige passensysteem heen prikte en zo tot de conclusie kwam dat er maar acht spelers van LSVV 4 speelgerechtigd waren.

Cruijf zei ooit: “als je niet ken winnen, moet je zorgen dat je niet verliest.” Bij de aftrap dacht menig speler vooral “als je niet ken winnen ken je het beter ook niet probere.”De sfeer sloeg echter om toen Evers in de tweede minuut op wonderbaarlijke wijze een penalty versierde en deze er in de re-rebound invloog. De toon was gezet en de bus werd geparkeerd. Met een innovatieve 3-2-1 opstelling die regelmatig afgewisseld werd met een 5-1 muurtje werd Voorschoten kapotgecounterd. De overload aan opmerkingen van gelegenheidscoach “DOORRRRR” Visser en de altijd gretige Parlevliet, die met zeven veldspelers alsnog het rechtsbuitenschap prefereerde, maakten dat aanval na aanval van Voorschoten werd afgewend. Ondanks meerdere moordaanslagen op de pijlsnelle Bart, die ook deze wedstrijd zijn gewicht weer in Goud(z)waard was, werd hij pas na vijf doelpunten en tachtig minuten definitief kapotgeschopt. Om te voorkomen dat de tegenpartij ook de hand aan zichzelf zou slaan besloten Klaver en van der Wijngaarden een tegendoelpunt te creëeren, waarvoor hulde.

Zo geschiedde het dat LSVV 4 op 7 oktober met slechts zes veldspelers eindigde, maar toch een ruime overwinning mee naar huis kon nemen. Een hele opluchting na de doodsaaie 7-7 van de wedstrijd daarvoor.