Op maandagavond 24 september werkte Dames 1 het laatste verplichte nummer van de seizoensopening af. De gebruikelijke LSVV-sfeer werd al in de kleedkamer gecreëerd door aanvoerster De Heer, die aanstipte dat een bekerwedstrijd toch niet zoveel voorstelde en het vanavond om het plezier moest draaien. Ook hoofdtrainer Jelles hechtte kennelijk weinig waarde aan de wedstrijd, gezien zijn besluit assistent-trainer Cnossen verantwoordelijk te maken voor de damesselectie.
Toch werd er een behoorlijke pot voetbal neergezet tegen de dames van ARC. Beide ploegen moesten aanvankelijk nog even inkomen; gedurende het eerste kwartier was het de fanfare op de naastgelegen parkeerplaats die met enkele 3 oktober-hitjes voor het meeste vermaak zorgde.
LSVV voetbalde beter dan haar tegenstander: bij vlagen werd ARC effectief onder druk gezet, waar aan de andere kant er gemakkelijk onder de druk werd uitgevoetbald. Na zo’n vijfentwintig minuten opende De Heer, laatste vrouw nota bene, de score met een om de keeper heen krullend afstandsschot. De complottheorie was geboren dat De Heer het fanatisme van haar team in de kleedkamer alleen in de kiem had gesmoord, zodat zij zelf de sterren van de hemel kon spelen.
Tien minuten later: een schot van Amesz dat, via de lat, óp of óver de doellijn stuiterde kon helaas niets aan de stand veranderen. De noodzakelijkheid van doellijntechnologie werd voor de zoveelste keer gedemonstreerd; maar goed dat de voorzitter, zijnde gelegenheidsscheidsrechter, dit zelf aan den lijve heeft mogen ondervinden.
De tweede helft was niet anders dan de eerste. LSVV had de bal, won duels, en begon warempel risico te nemen in de opbouw. Ook voorin werd de hoge pressie voortgezet, resulterend in een verdiend tweede doelpunt. Na een kamikazeactie van linksbuiten Middendorp vloog de bal tegen de touwen, en de doelpuntenmaakster kon de 2-0 dan ook vieren door middel van een blessurebehandeling.
LSVV hield de controle. Toen voorstopper Vargas Navarro voor een kwartiertje aan de kant werd gehaald, nam ze bijna de ARC-spits mee naar de dugout: deze had immers al de gehele wedstrijd in haar broekzak verbleven. Amesz, die meer tussen posities rouleerde dan een gemiddelde VVD-prominent, snapte haar taak als tijdelijk bankverwarmer niet en besloot na vijf minuten maar gewoon weer het veld op te stappen in de hoop dat de coach iemand voor haar naar de kant haalde.
Na wat ongelukkig uitverdedigen en even zo ongelukkig lijnrechterschap kwam ARC tien minuten voor tijd op 2-1. LSVV liet echter de angst voor de gelijkmaker links liggen en bleef doorstomen; de welverdiende winst kwam geen moment in gevaar.
Een toegift voor de oplettende lezer: kennelijk werd er tegelijkertijd hoog druk gezet, achterin rondgetikt, en werden er veel duels gewonnen. Dat kan in een 4-3-3 maar één ding betekenen: een buitengewoon hard werkend middenveld. Onder andere Loos, Van Haga en Amesz vormden de dieselmachine die zowel lichamelijk als mentaal onuitputtelijk leek. Die drie bekerpunten zijn we liever kwijt dan rijk bij LSVV, maar wat werd er ontzettend volwassen gevoetbald en gestreden. Bloed aan de palen!