Gisteren was het eindelijk weer zo ver, de Leidsche zuipschuiten stonden weer relatief aardig gemiddeld voorbereid aan de aftrap. VVSB 11 uit stond op het programma, dus waren de heren voor dag en dauw opgestaan om de (hopelijk) vroegste uitwedstrijd van het jaar mee te maken. “12:30, doe ff normale tijd!” – Walter Honing
Toch was er ook reden tot optimisme, de motregen en het vooruitzicht in het niemandsland van Noordwijkerhout te mogen spelen bracht nostalgische gevoelens naar boven. De geur van nat gras waar schandalig harde tackles als uitglijders konden worden uitgelegd deed de LSVV 6-selectie watertanden. Toen de tegenstander het vizier betrad werden deze gevoelens nog meer aangewakkerd. Jochies die meer puisten dan lentes telden! Het was duidelijk, de beuk moest erin. Maar zo herinnerde de heer Heijstek zijn manschappen: “Blijf simpel voetballen!”
De werkelijkheid bleek opnieuw hard. VVSB had de nostalgische studentenbrigade naar een kunstgrasveld gedirigeerd dat minstens zo hard was als het betonnen veld ernaast. Dat er tussen de kassen werd gevoetbald was helaas niet meer dan geinig. De gemoedelijke scheidsrechter van middelbare leeftijd was eveneens vroeg zijn bed uitgekomen, maar was helaas zijn blindengeleidehond vergeten. In tegenstelling tot die van vorige week had deze leidsman echter besloten om consequent slecht te fluiten. Ach, het paste ook wel enigszins bij het niveau.
De wedstrijd ging van start en LSVV poogde met combinatievoetbal de tegenstander stuk te spelen, dit was helaas buiten het veld gerekend. De bal stuiterde alle kant op en deed menig LSVV’er besluiten de tegenstander een poging te laten wagen. VVSB maakte hier gretig gebruik van en hanteerde de lange bal in het niemandsland tussen de Leidse verdediging en de onverschrokken doelverdediger. De heer Jongeneel toonde zich voor de wedstrijd al bijzonder kalm en nam dit mee het veld in. Of hij zijn reddingen binnen of buiten zijn strafschopgebied deed maakte hem niet zoveel uit. “Foutje, zo noem ik maar ff!” Aldus de olijke keeper.
Ondanks het merkwaardige wedstrijdverloop – LSVV bleef ballen over de grond inleveren en VVSB bleef deze door de lucht terug knallen – kwam LSVV op voorsprong door een goal door de heer Brink uit een onvervalste scrimmage. “Vasthouden en simpel blijven spelen,” aldus kapitein Heijstek. De selectie was het er echter over eens dat simpel gedrag voor arren is en stond VVSB een 2-1 voorsprong toe. Tot ontsteltenis van VVSB maakte jongeheer Rietvink nog geen minuut later al de 2-2 op aangeven van de heer Heijstek. Na de rust bleken beide partijen aantekeningen te hebben gemaakt. VVSB trachtte meer te voetballen en LSVV probeerde de lange bal eens uit.
Voor beide was dit geen onverdeeld succes. Zo gaf Heijstek een bal voor die VVSB in het eigen doel deponeerde voor de 2-3 en maakte VVSB vlak voor tijd gelijk na een steekbal over de grond. In de tussentijd had het LSVV-middenveld een marathon gelopen achter alle zinloze lange ballen aan en had een waakzame Jongeneel nog een wagonlading lange ballen opgepikt. Een beproefd VVSB-recept wanneer het combinatievoetbal na vijf passes begon te haperen. Het einde was al even kolderiek als de wedstrijd zelf. De heer Heijstek werd aan de zijlijn ondersteboven geschopt. De scheidsrechter had geen flauw idee wat er gebeurd was en floot maar af. 3-3, een terechte uitslag en LSVV verlengde de ongeslagen reeks tot vijf wedstrijden, tijd voor de derde helft.